We varen de haven uit en zien voldoende. We weten waar we op moeten letten, eerst een stuk richting zee, daarna richting noordoost. Zodra we buitengaats zijn zien we witte brekers op de rotsen voor de kust. Er staat een flinke deining, circa 2 meter hoog, daarnaast is er tegenwind en stroming mee, dus kleine korzelige golfjes tussendoor. De Ellya slingert aardig alle kanten op en we zijn blij met de stuurautomaat die haar aardig op koers houd. Helaas alles op motor. We hadden gepland om door het Chenal Méridional de Portsail te gaan, een binnendoor ‘kanaal’ tussen de rotsen, beschermd door de zee. Aangekomen bij le Four, de toren die de ingang naar het chenal aangeeft zien we dat een groot deel van de bescherming weg valt door overslaande deining, de boeien die de gevaarlijke punten aangeven zijn in de mist niet te zien. Het kanaal is smal dus de kans dat de deining ons aan de andere zijde op de rotsen zet lijkt ons te groot: we varen pas twee dagen met de boot, dus we weten niet hoe goed het roer zich gedraagt onder deze omstandigheden. En dan het slechte zicht erbij….
We kijken, kijken elkaar aan, en besluiten toch helemaal buitenom te gaan en eventueel verderop het vervolg kanaal in te duiken als dat kan. Uiteindelijk besluiten we helemaal buitenom te gaan, want ook het andere chenal du Rélac ziet er woest uit.
Zoals wel vaker tijdens dit soort omstandigheden vraagt de navigator zich af waarom ze hier toch telkens weer in beland: moet dit nou…is dit wel leuk. Nee dat is niet leuk maar het hoort er bij als je verder wilt.
Wegens de toenemende mist slaan we ons beoogde doel over: Aber Benoit moet maar wachten op een volgende reis, de invaart is niet meer te zien. We gaan verder naar Aber Wrach wat veel makkelijker aan te varen is en tegen de tijd dat we daar belanden is het zonnetje weer aan het schijnen zo af en toe.
Ondanks dat het half september is is de temperatuur heerlijk, zelfs op zee kan de korte broek nog aan met een t-shirtje.
In Aber Wrach gaan we het land op en het mini dorp verkennen. Het bestaat uit een paar winkeltjes en veel restaurantjes en hotel/cafe. Maar wat een prachtige omgeving: we vinden er een leuk optrekje, uitkijkend over de baai en zee, strand aan de voet er van, en dezelfde kleuren als de Ellya: dat lijkt ons wel wat.
’s Avonds zijn we uitgenodigd bij een stel Engelsen: Val en Joly. Zij varen al jaren rond maar zijn op weg naar Engeland omdat na drie jaar de ‘tax paid’ anders verloopt. Een van de idiote regels van Europa, maar ook van Engeland na de Brexit: als je een boot hebt waarover BTW/Tax/VAT betaald is, maar je gaat langer als drie jaar de EU uit (of voor de Engelsen nu: binnen drie jaar na de Breit niet terug in Engeland) dan moet je bij binnenkomst wederom btw/tax betalen over de waarde van het schip. Zo melkt de EU zijn bevolking uit. Inmiddels hoorden we hebben ze Guernsey bereikt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten