Saint Malo - Jersey 23-09-2021

Saint Malo:  Het zag er, de dag na aankomst, met mooi weer en weinig wind heel anders uit bij de ‘entree’ van de havens dan de dag ervoor toen wij aankwamen. Windkracht 4/5 uit noord, pal op de baai bij Saint Malo is geen fijne situatie. En hoe vast alles ook stond, na het aanleggen is het opruimen.

 

 De dag erop vooral de oude, weer opgebouwde stad (Intra Muros), bekeken, die is zeer mooi en heel gezellig. 

We hebben daar heerlijk rond gewandeld, zowel intra muros als buiten de muren op het strand, langs de poeltjes en richting huis op de rotsen.  Grote stukken kun je over de ‘muren’ lopen, trappetje op en af, poortjes, steegjes..heel erg fraai. 

 

De volgende dag de fietsen gepakt en langs de hele baai van Malo gefietst. We wilden wel verder naar de baai van Mont Saint Michel, maar helaas: heel veel gaat berg op, lange stukken en ondanks de ietwat elektrische ondersteuning redden de benen van Sam het niet meer. Uiteindelijk terug naar het centrum (ook weer helling op) en boodschappen gedaan. Op de boot alles ingeruimd en daarna ’s avonds heerlijk Japans gegeten. 

Aan alles komt een eind en er komt altijd weer een dag dan wil/moet je toch verder omdat het weer heel erg mee zit. Na zeer zorgvuldige planning van getijden (nu tabel Dover!), stromingen en windverwachtingen kiezen we er voor om morgen naar Jersey te zeilen. Dan blijkt dat onze voorbereide papierwinkel voor Guernsey NIET voor Jersey gelden. Gelukkig redelijk internet en deze dus ook maar compleet ingevuld. Tevens moet de haven van te voren geïnformeerd worden. Bellen lukt niet, dus maar mailtje gestuurd. Krijgen we als antwoord:

Unfortunately St. Helier Marina's pontoons, piles & access ramps are currently being removed as part of a total refurbishment project (we are having to re-locate every vessel in the marina to our holding pontoons and any other spare berths/places ( the work will continue through the winter months hopefully being completed by May of next year). Therefore we have very little pontoon space left for visiting craft, if you still decide to come then I am afraid your stay might not be as comfortable as in the past (you will have to raft and may not have access to water or shore-power.

oeps……. we laten deze kans niet zomaar voorbij gaan, dus schrijven we terug:

Dear Sir,

thanks for warning us in advance; but we are very willing to come :-)

Hope to see you tomorrow.

Best regards,

Dus ’s morgens om 7 uur wakker, 8 uur naar de sluis. Tja, die hebben we niet nagekeken. 24 uur per dag toch? Na 20 minuten gaat de sluisdeur open en komt er één bootje uitgevaren. De groene lichten gaven links aan. Dus wij links aanleggen aan trappetje, want bolders zijn veel te hoog. Denken dat de steward nog slaapt, blijkt de ander zeilboot het wel te snappen en legt stuurboord  aan en de steward helpt hun met de lijnen net zoals bij ons een paar dagen eerder. Ah, groen links betekent dus LINKER sluis ; ach so. Skipper, opletten :-)

Schutten gaat verder prima, deuren open, eruit varen en stootwillen naar binnen. Grootzeil omhoog. Slaat een reeflijn  een knoopje in zichzelf . Niet mooi, maar op zich geen probleem, zo laten dus want er staat teveel spanning op en de geul is te smal voor capriolen. Motorzeilend uit de geul richting NW. Blijft altijd weer opletten hier, niet vertrouwen op andere boten, zelf goed kijken naar kaart en plotter. Dan is het best te doen. Golven komen iets meer van dwars als verwacht, dus de Ellya maakt af en toe een paar zepers maar houdt zich netjes. Behalve binnen, blijkt toch niet alles zeevast te staan. Met een motor bij, 5-6 knopen. Snelheid bijhouden is cruciaal om op het laatste stuk niet de stroom pal tegen te krijgen. Tussendoor tegen wind, Grootzeil laten zakken. Daarna naast de stippellijn van de territoriale grenzen iets afvallen en de genua bij. Die trekt er lekker aan. En, ik mag daarna bakboord de gele quarantaine vlag hijsen en stuurboord de gastenvlag Frankrijk door die van Jersey vervangen.

Het is rustig op het water, alleen de Brittainy ferries stuift voorbij. We trekken iets langer door met de genua, daarna bakboord uit naar Jersey. Genua weer inrollen. That s life. Goed op de route letten. Sam neemt de oostelijke invaart en moet enorm opsturen om niet teveel worden weggezet door de ebstroom. Op de plotter ga je als een krab door het water. Maar het gaat fantastisch en we varen de haveningang in. Altijd weer een vreemd gezicht: alleen maar muren/zeeweringen voor je. 

 

Maar als je dichterbij komt blijkt er een opening te zijn :-) Daar hangt zelfs een mannetje aan een trappetje te schilderen en zingt daarbij; gaaf. 

Er wordt idd. gerenoveerd, ook in de buitenhaven. Lawaai alom en overal verboden aan te meren borden. Ik zie een mooi plaatsje bij een vrij drijvend pontoon met een catamaran en roep de havenmeesteres op. Ze is hoogst verbaasd en begrijpt eerst niet dat we dezelfde Ellya zijn die voor 18 uur gepland is , maar er nu om 15.30 reeds er is. Maar ah fin, bij de catamaran is o.k. We meren af en moeten wachten. Dan belt ze ons en vraagt of we een dinghy (bijboot) hebben. Omdat we vroeg zijn mogen we naar de kant varen en bij de ferryterminal een gratis pcr-test doen. Fantastic. Alles lukt prima, en omdat we beide al 2x jabs hebben “are we free to go” . Dus meteen eerst een portie “chips” gescoord” :-)
Daarna met de dinghy weer terug. Nu wachten tot er genoeg water boven de sil staat. Dit is een dam die de “badkuip” op 2 meter niveau houdt. 

Het stijgt razendsnel, echt ongelooflijk snel: tot 25 centimeter in 5 minuten. Opeens staat er 2.50m. Met onze 1.05 moet dat dus makkelijk kunnen. We mogen na de sil direct rechts liggen aan de drijfsteiger, mooi plaatsje. We verkassen dus. Blijft spannend om op de digitale info (3meter) te vertrouwen, maar o.k. we zijn binnen. Met twee motoren is het draaien naar de steiger heel makkelijk. Helaas zijn er geen bolders op de steiger en lukt het mij niet om er tegenaan te komen, zodat Sam eraf kan. Gelukkig ziet onze voorbuurman het en neemt een lijntje aan. Thanks to Peter! Blijkt dat in de muur gaten zitten waar het water ook doorheen stroomt, geen wonder dat het aanleggen iets lastiger was:-)
Oh ja, en dan is hier natuurlijk een uur tijds verschil: OOK met de Dover getijdetabel. In dit geval gunstig voor ons, maar wel iets om zeker op te letten in de volgende planningen!!!!
Het totale verval is hier dus ruim 10 meter, ongelooflijk.

We verkennen het stadje, Sint Helier is best leuk en gezellig. Tevens maak ik een afspraak bij de tandarts om een vulling te repareren. ’s Middags nemen we de bus naar Gorey Pier; mooie baai waar de haven droogvalt en je een heel mooi kasteel kunt bezoeken: Mont Orgueil Castle (moet je proberen uit te spreken :-) ) Dat blijkt echt de moeite waard! 

 

Wel heel veel trappetjes omhoog tot je helemaal boven bent. Maar dan fantastic view en het in kasteel mag je overal rondkijken.  

Leuk is dat er overal verschillende niveaus zijn, met verschillende kamers met verrassingen. Echt heel mooi en prachtige vergezichten over de droogvallende baai. 

Volgende ochtend eerst de vulling. Voortand boven, easy. De dames doen dat snel en pijnloos. De rekening lijkt wel zaterdag tarief; 135 Pond. Meteen maar naar de verzekering doorsturen.
Daarna nemen we verschillende buslijnen om het eiland verder te verkennen. Ook lopen we bij eb naar Elisabeth Castle. Daar willen we met de bus naar de andere kant van het eiland, maar helaas de overstapjes komt niet en dan duurt het daarna weer 2 uur bij de volgende overstap. Ondertussen is het al zes uur geworden. Dan maar dezelfde bus terug.

Het weerbericht voor de komende weken is vooral heel veel wind. Dus besluiten we door te gaan naar Guernsey.
Vroeg te kooi, om morgen om 8 uur te kunnen vertrekken.

Oversteek naar Saint Malo, 20-09-2021

Aan de rivier liggen is heerlijk rustig, maar we willen ook verder. Weerbericht is op zich o.k. N 4-5. Dus zakken we smorgens rustig de rivier weer af, langs onze "krabbend-anker-plaats" . Ziet er in daglicht heel anders uit :-)  Dan tussen de kardinalen (boeien die aangeven welke kant te passeren) door en omdat ik een bakstagwindje verwacht rollen we alleen de genua uit. Helaas voor Sam trekt de wind iets aan en ipv. bakstag komt de wind van opzij, zo ook dus de golven. Af en toe worden we flink opzij gezet, maar de Ellya houdt zich prima. Mooi om te zien, voor mij. Sam houdt hier absoluut niet van.

Dan zien we rechts een heel groot marine schip, die opeens op ons begint af te varen. Volgens de ais collision! Zouden we de eerste controle krijgen? Migranten, drugs of covid? Maar blijkt dat ze alleen nieuwschierig zijn en krap voorlangs varen.

 

 

Ondertussen zijn we flink opgeschoten en terug is zeker geen optie. De stuurboord motor een beetje bij om snelheid te houden en op tijd stroom mee te krijgen richting Saint Malo. Kort voor Malo is de stroom zelfs 3 knopen! Helaas blijkt ook de aanloop behoorlijk onstuimig. Golven bouwen zich hier extra op omdat het ondieper wordt en dan nog een flinke stroom die ons naar bakboord wegzet. Precies naar het roodwitte baken. Tweede motor bij, genua inrollen omdat het gijpen wordt en flink stuurboord uit sturen. Komt goed skatje, zeg ik tegen Sam :-)  Mooi is op de ais de zeilboot voor ons te zien die met dezelfde problemen te maken heeft. Eenmaal voor het eerste baken kunnen we tussen de groene en rode tonnen doorvaren.

Dan ligt Saint Malo voor ons. Links mooie boulevard te zien. Wij kiezen voor de Bassin Vaupan haven, dicht tegen de oude stadsmuren aan. Maarrrrrr, eerst de ingang van de havenhoofden vinden, dan in rustiger water de stootwilen uithangen want: eerst komt een sluis. Gebouwd voor vrachtschepen, dus geen bolders in de wand. Het groen lichtteken geeft aan alleen bakboord aanleggen. o.k. nog een paar stootwillen. We zijn met 3 zeiljachten en boven op de muur, 3 meter hoger, lopen twee frans sprekende stewards die dunne lijntjes naar beneden gooien. Duurde even voor ik begreep dat onze landvast eraan vast moest. Die trekken ze omhoog en beleggen boven op de muur aan de bolder. Bij het wegvaren omgekeerde procedure. Ging verder prima, eerste sluis en weinig verval. Sluisdeuren gaan open en de brug rolt (!) heel langzaam naar rechts.

Na de sluis bakboord uit. Aan het eind de jachthaven met ponton E voor visitors. Het ligt er erg vol. Aan de binnenkant zie ik nog één box vrij. Moet kunnen, wel lastig met wind op de kont, maar ruimte zat. Als ik het niet vertrouw ga ik er gewoon weer uit en aan de kademuur liggen. Naar binnen varen gaat prima, met twee motoren kan ik netjes voor de box manouvreren. Invaren ook o.k., daarna "iets" last van de wind, maar beetje afduwen doet wonderen. Ook de vingersteigers zijn vrij kort, dus voor iets te ver doorgevaren. Maar we liggen prima. Heerlijk rustig met blik op de in oude stijl weer opgebouwde stad Saint Malo.

                                       

 

 

 

Trequier - Ile de Brehat/Lézardrieux, 18 en 19-09-2021

We wisten dat we geen tot weinig wind zouden hebben, maar de schipper wil toch zeil hijsen. De poging om het grootzeil tijdens het uit varen te hijsen lukt na drie keer nog niet. Telkens blijven de zeillatten in de lazyjacks haken. De boot in de wind draaien lukt niet omdat de ondieptes en rotsen te dichtbij liggen. Goede leer voor de volgende keer: waar het ruimer is meteen omhoog met het grootzeil. De genua doet haar best en geeft ons een 0,3 knopen bij de langzaam toekelende motor. Daar gaan we geen mijlen mee maken, zeker niet als de wind pal oost ons tegemoet gaat komen. Het wordt dus een motortochtje, over zachte deining en af en toe een zonnetje er bij. 

We ronden de hoogste vuurtoren van Europa, 82 meter, de Île Vierge en de hoogste vuurtoren in steen. Ons ijkpunt dus en omdat we er omheen moeten is het eindeloos in het zicht. Weinig idee van opschieten dus. 

Ineens verandert het hele ‘waterbeeld’: duidelijk is dat de wind en stroom elkaar bijten, maar even verder neemt de stroom toe tot 3 a 4 knopen, waardoor de Ellya lijkt te glijden met het water in plaats van te varen door het water. Zelfs uitgestrekte richels met kopjes op golven die er eigenlijk niet zijn. Een beetje griezelig ziet het er eerst uit, het zal toch geen ondiepte zijn die we gemist hebben? 

 

Maar uiteindelijk zijn we er ruim voorbij en besluiten wederom om gebruik te maken van een Chenal.
Het is zoeken naar de boeien, steenhopen en ingangen en de stevige stroming zet ons behoorlijk opzij. Dat brengt hier toch af en toe een nerveuze spanning teweeg, zowel bij de schipper als bij de navigator. Vooral op de kaarten staan ze slecht zichtbaar aangegeven en soms vertrouwen we op de plotter. 

Uiteindelijk vinden we de ingang onder het prachtige en bijzondere eiland. Bijzonder of bizar, het is echt heel mooi. Je kunt bij hoog water zelfs het eiland binnenvaren en middenop het eiland ankeren, of te wel droogvallen.

De schipper voelt er nog niets voor. We gokken op een ankerplek vlakbij een soort binnenhaventje en als we bijna op de goede plek zijn zien we dat je daar niet mag ankeren. Dan maar verderop naast twee andere schepen. Maar als we daar zijn liggen we wel heel erg dicht op de rotsen die de ingang vormen naar een andere binnenhaven voor de ferries, die continu heen en weer varen met soms flinke hekgolven. Dus daar ook maar niet.
Dan varen we een geul over het eiland binnen die gemarkeerd staat als ankergebied. Eigenlijk staat er een inham met water op de kaart, maar nu, met hoog water is het een geul die het hele eiland overloopt. En het stroomt. Hard. Zo hard dat we al afgedreven zijn voordat het anker de bodem raakt. Nog een keer iets verderop aan de kant proberen, maar ook daar is het anker nog niet op de grond als wij al weer een stuk terug zijn gedreven. Dit gaat het niet worden dus.
Wat dan.
We besluiten richting stad te varen door een nu, bij hoog water, bevaarbare geul, waar nog een ankerplek moet zijn. Voor we daar zijn zien we een kom op kaart en plotter, naast de vaargeul en gooien daar het anker uit. En eindelijk houd het. We zijn wel benieuwd wat er gebeurd bij de kentering, want ook hier stroomt het flink. Hap eten voor de skipper en vervolgens duikt de matroos vroeg op bed. Nog voor middernacht gaat het skipper alarm, we drijven wat af en Cees steekt wat meer ketting. Dan liggen we weer en Cees houd ankerwacht want die vertrouwt het niet. Ik ook niet, maar ik ben totaal niet in staat om op te blijven. Om drie uur is het weer bal. We blijken precies boven een ondiepte te zijn gedreven, die staat niet op de kaart, niet op de plotter, maar wel op openCPN. Door de harde wind die bij een voorbijgaande bui stond, samen met de sterke stroom is het anker gaan krabben. Aankleden, zwemvest aan, motoren starten en proberen te oriënteren in het stikdonker. Waarheen? Zien we wel, eerst weg van de ondiepte. Dus Cees naar voren anker ophalen, dan samen kijken waar een betere plek is. En dat valt niet mee. De onbekendheid met de plotter speelt ons parten: het licht is zo fel dat we niets zien buiten de plotter. De knoppen zijn niet te vinden in het donker, dus schijnwerper moet uitkomst brengen. Dat is weer veel te fel. Een doek erover, dus Cees een theedoek gepakt en over de plotter heen. De knoppen voor het licht te minderen kunnen we niet vinden. Het mini stukje varen brengt ons angstig dicht in de buurt van de aan de mooringboeien liggende ferries, alleen zien we ze niet. Net zo min als al die vissersboeien in het vaarwater. Omdraaien dus en min of meer terug naar waar we vandaan kwamen, maar nu een boertje verder. Meer ruimte, net naast de vaargeul en dan anker laten vallen. Met nog wat extra meters moet het houden. En dat doet het ook. Cees hoeft nu helemaal niet meer te slapen, ik duik er wederom in. Even later weer veel wind en een bui, maar nu liggen we vast. Inmiddels is het vier uur geweest en dommel ik uiteindelijk nog even weg.
Om even over zevenen hoor ik Cees naar het toilet gaan. Tegelijkertijd gaat weer het ankeralarm af. Volgens mij heeft het papiertje de billen nauwelijks geraakt zo snel was hij weer van de wc af.
Kleding had ik nog aan voor het geval dat.., nu de jas en zwemvest weer aan en naar boven. Motoren weer aan en we zijn het zat. We wilden door naar Saint Malo, maar de wind is nog altijd stevig, de stroom staat tegen en ik ben beroerd. Cees sliep de hele nacht niet en we besluiten verder naar binnen te varen nu het hoog water is en naar de haven in Lézardrieux te gaan. Dat is niet heel ver, wel even goed opletten vanwege de vreemde situatie die je ziet: overal bootjes voor je neus, pas als je dichtbij bent zie je dat je er makkelijk tussendoor kunt varen en de enige staak daar ligt aan de zijkant naast de bootjes. Onderweg begroet ons zelfs een zeehondje! 

 

De haven zelf is ook een zoekplaatje: op de kaartjes ziet het er toch echt anders uit dan de werkelijkheid. Er zijn twee gedeeltes in de haven: de ene normaal, de andere is een grote badkuip waar je met vloed in kunt varen en uit, maar met eb kom je er niet in of uit. Er zit een grote betonnen drempel onderwater die pas te passeren is bij hoog water. De havenlichten staan op rood als wij komen, we willen er ook niet in. 

Maar we zien een zijsteiger met een vrije plaats en dat wordt de onze.
Als het water zakt zie je de bootjes achter de drempel in verhouding steeds hoger liggen, wij zakken meters, maar zij niet. Bij eb is de steiger af komen naar de wal een flinke klim over een zeer steile loopbrug. 

De omgeving is prachtig. We willen het stadje bekijken en lopen de berg op, zoals in de gids aangegeven staat. Ook een flinke klim en geen stad. Als we via een ander wegje teruggaan naar de haven ligt de stad voor ons: op een andere berg. Laat maar, die komt een andere keer wel. 

Roscoff - Trequier, 17-09-2021

Trequier ligt wat verder in het land aan de rivier. We vernamen dat je daar overal in de rivier mag ankeren. Dat leek ons wel wat, zeker vanwege de havengelden hier in Frankrijk. Voor een boldertje of twee aan de steiger waar je een touwtje omheen mag slaan betaal je toch al gauw 3 euro de meter plus toeristenbelasting. En we hebben best wel een lang bootje…

We vertrekken wat eerder dan gepland, want er staat een heerlijk windje en daarmee varen we de tegenstroom wel dood bedacht ik me. Dat eerder vertrekken kwam heel goed uit bleek later op de dag. De tocht op zich was langer dan we normaal vaarden, maar dat kan makkelijk met de Ellya omdat ze gewoon sneller is dan de Sambucca, maar ook als de Danish Rose die we een jaartje gevaren hebben. Grootzeil opgetrokken en genua gezet en de spurt kwam er al snel in. Onderweg haalde ze met gemak de 6 tot 7 knopen, met als toppertje 8,6 knopen bij een wind Bft 3 tot 4. Soms piepte het zonnetje er tussendoor, weinig deining en nauwelijks golven. Dat is echt heerlijk zeilen en met volle teugen genieten.

 
De afstanden zijn wel groot, dan lijkt het soms dat je nauwelijks vooruit komt. Het verschil om in Friesland na 5 minuten te kijken waar je bent of hier: hier sta je dan stil. Maar we komen mooi op tijd aan bij de riviermonding, had iets vroeger gekund, want er staat al wat stroom tegen. We varen naar binnen en het landschap is prachtig, de rivier breed en de beoogde ankerplaatsen zijn vol bezet met bootjes aan moorings, die niet voor bezoekers bedoeld zijn.

 We besluiten toch een stuk de rivier verder op te varen waar nog veel meer plek moet zijn. Het is de toch waard omdat het zo mooi is, maar de ‘zeer geschikte ankerplek’  is bedoeld voor een roeiboot zo te zien. We doen een poging en brengen het anker uit, maar meteen zwaait de boot naar de ondiepte en het is nog lang geen eb. Een tweede poging iets verder eindigt ook al snel: het lijkt of we de grond raken en weer zwaaien we de verkeerde kant op. De plek is een sprookje, maar het ankeren dus niet. We zijn moe, en besluiten dan maar door te varen naar de haven. Daar ploffen we een lege box in die in de vaarrichting ligt, dus peace of cake. 

 

We bevinden ons in een Boreal treffen lijkt het wel. Er liggen er zoveel, van alle maten en soorten wel een. Achteraf horen we dat de Boreal werf iets verderop ligt en veel klanten hun boot daarom hier laten liggen. We kijken onze ogen nog wel uit maar sommige dingen vinden we toch mooier of beter aan de Ellya. En uiteraard ook een paar aan de Boreals.
Degene die voor ons eerst in aanmerking kwam, maar afviel na bezichtiging, haalde het niet bij deze plaatjes. In de ochtend varen we de rivier tijdens de laatste ebstroom uit, Het levert prachtige beelden op. Wegens gebrek aan internet komen die misschien later in beeld.

Aber Wrac'h - Roscoff, 16-9-2021

 In de ochtend volgt het draaiboek ‘vertrekken’: ontbijtje, thermosflessen vullen, brood halen, afwassen en alles opruimen en vastzetten. Vervolgens de anodes binnenhalen, extra lijnen (vanwege de stroming echt wel nodig) binnenhalen, motoren starten. zwemvesten aan, kaarten klaarleggen, apparatuur aan en dan is het de laatste lijnen binnenhalen en van de stijger wegvaren. Dat laatste is meestal makkelijk en Cees wordt er steeds beter in. Hoewel: hij verklapte me dat hij heel erg na moet denken over welke motor voor of achteruit moet. Meest gaat het gewoon goed.
We volgen de Engelsen door een geultje wat de gang naar zee wat korter maakt. Het is imposant: de golven slaan naast de boot op de rotsen te pletter, wit water spat soms meters in de lucht. De rotsen en eilandjes liggen wel heel dicht bij en het is goed sturen om midden tussen de brokken te blijven. Maar het is zeker ook genieten van het spectaculaire uitzicht. 

 

 

Vervolgens is het stuurboord uit richting Roscoff. Van verre zie je al het eiland voor die stad liggen: Ile de Batz. De vaart gaat tussen eiland en stadje door en is bij aanvaren best pittig. Je ziet een grote kardinale boei voor je neus, stuurt daar op af, maar de continue golven zetten je steeds weer een eind opzij. De stroming doet daar een schepje bovenop en de boot kan grillig manoeuvreren in die gebieden waar de stroom versneld. Even niet opletten en je draait zo een rondje mee. Dat gebeurt op zee ook als we gebieden passeren waar veel ondieptes zijn, de stromingen zijn dan ook soms hard, tot 4 knopen.

Toch is het prachtig om er tussendoor te varen, met uitzicht op Ile de Batz en een droogvallend haventje/ankerplek daar en vervolgens bij Roscoff zelf de oude droogvallende haven te passeren. Ook in dit gebied is het goed navigeren en de boeien en kardinalen goed volgen op kaart en plotter en dat overeen brengen met wat je ziet. In het kanaaltje slingert de route zich tussen stenen torens, dikke boeien, dunne sprieten en kardinalen, en niet te vergeten alle rotsen en steenbrokken. Het is een zoekplaatje van te voren, maar ben je er eenmaal doorheen dan lijkt het wel weer mee te vallen. Gelukkig is alles prima gegaan en varen we op de nieuwe haven van Roscoff aan. We zijn aan alle kanten gewaarschuwd voor de sterke dwarsstromingen in de haven, maar het valt ons reuze mee. We kunnen zo een box inschuiven, een zetje van de rubberboot van de capitanerie (havenmeester) zorgt er voor dat we niet de punt van de steiger aanvaren. Het blijft even wennen nog met manoevreren, zeker als het vingersteigertje minder dan de helft van de bootlengte heeft lig je zo scheef.
De engelsen komen nu even bij ons borrelen en in de avond lopen we het stadje in en bekijken we de oude haven. Het stadje is schitterend. Alsof je de middeleeuwen inloopt, alles nog prachtig onderhouden ook. De moeite waard om er nog eens heen te gaan en verder te kijken. We eten bij de thai. Ben je in Frankrijk, eet je bij een thai.
Althans Cees eet uitgebreid thai en ik een kommetje rijst. Sinds dagen rommelt het weer in de buik en kan ik niet veel binnenhouden. Mijn menu bij de thai: jasmijn thee en rijst. Word ik toch nog een slanke den. (Waar is die geest uit de fles die zegt: your wish is my command?)
In de late avond zoeken we nog uit wat we de volgende dag gaan doen: varen dus maar weer, want de weersvoorspelling is prachtig.