Reine - Leknes (Graftdal) - Bodø - Oslo - Amsterdam - Nijmegen (Sam's story) juli/augustus 2024
Na een hobbelig tochtje vanuit de Nussfjord zien we Reine liggen. De bruggen kunnen we helaas niet onderdoor, het haventje achterin heeft genoeg plaats. Het weer is prachtig, dus we gaan even aan de wandel. Heuveltje op, kijken waar de Reinebringen begint, die willen we morgen lopen. Dan nog even het havengebied de winkeltjes bekijken. Leuk en gezellig om te zien, hier en daar mooie kleding en hebbedingen. Halverwege ben ik ineens zo moe met gummi benen dat ik terug wil naar de boot. Daar aangekomen zitten we in het zonnetje, wat te drinken er bij en genieten van de warmte.
Na een kwartiertje krijg ik rugpijn, verkeerd gezeten of te veel gelopen... en nog een kwartiertje later hoofdpijn. In de loop der uren wordt het heftiger, paar paracetamol er in en het zal wel afzakken denk ik. Om half tien in de avond heb ik het wel gehad, de hoofdpijn nam niet af, nog maar wat paracetamol en bed in. Migraine? De hele nacht slaap ik onrustig de rugpijn is niet te harden en in de vroege ochtend de hoofdpijn ook volop aanwezig. Ik ga eruit, nog maar wat paracetamol en even op het andere bed gaan liggen. Cees staat op en wil aan de wandel, ik wens hem veel succes en zeg dat ik me niet fit genoeg voel om mee te gaan. Weer onder de dekens, doezel ik een beetje weg, of heel ver weg.
Dat Cees terugkomt merk ik niet, pas na een half uur dringt het in mijn bewustzijn door. En dan besef ik: ik ben uren kwijt, er is iets goed mis. De pijn is extreem en ik vertel Cees dat ik vermoedelijk weer een meningitis of encefalitis heb. Vaag heb ik herinneringen aan de hersenontsteking in 2010, 2004 en 2003 alleen kan me niet herinneren dat ik toen zo'n rugpijn had.
Dan is het zoeken naar een arts in de buurt, of een EHBO. Gelukkig is op 5 minuten van de haven een huisartsenpost, Cees bellen en ik moet meteen komen. Dat valt niet mee, het is zonnig (doet verrekt pijn aan de ogen) dus zonnebril op. Mijn benen willen niet wat ik wil dus vouwfiets mee als steun en om geduwd te worden. Het is warm buiten maar ook koud,
Aangekomen bij de huisartsen post mag ik meteen naar binnen en binnen 10 minuten is er een ambulance onderweg. Cees kan niet meer terug naar de boot, de ambulance is er binnen de kortste keren. Dan volgt een zeer hobbelige tocht van anderhalf uur in de oudste ambulance die ze hebben op de Lofoten.
Ik geloof dat ik iets tegen de hoofd/rugpijn kreeg, maar dat was niet genoeg. In het ziekenhuis van Leknes (wat in Graftdal blijkt te liggen) lig ik binnen de kortste keren op een kamer, infuus, bloedprikken, en dan willen ze uiteraard weer eens een ruggeprik, Dat is een doffe ellende alles bij elkaar: infuus, vier keer opnieuw proberen voor er 1 in zit. Bloedprikken niet veel beter. Na twee keer rugprikken zie ik het niet meer zitten en vraag om te stoppen. Wegens voorgeschiedenis en symptomen gaan ze er van uit dat ik inderdaad een hersenvlies ontsteking heb, misschien ook een ontsteking van het ruggenmerg. Medicijnen via het infuus in grote hoeveelheden en overleg met de neuroloog in Bodø. Ik lig in isolatie en dat betekent dat Cees ook het hok niet uit mag, hij heeft honger. De verzorging is uitstekend: ik krijg wat, Cees krijgt ook meer dan voldoende. En mag blijven slapen. Eenmaal er uit mag hij niet meer terug. De volgende dag wordt besloten dat ik naar het vasteland overgebracht wordt, omdat het beslist niet beter gaat. Er is een ambulance vliegtuig besteld en rond 10 uur de volgende ochtend gaat het gebeuren. Cees moet naar de boot, de Ellya zal toch ook ergens heen moeten. Plan is dat Cees de Ellya overvaart naar Bodø als ik daar ben. Eerst het kapotte relais nog vervangen want alleen varen en continu aan het roer moeten is ook niet fijn.
De volgende ochtend ben ik nog niet eens wakker als de ambulance er al staat. Op naar het vliegveld waar een heel klein vliegtuigje aan komt vliegen en ik acuut bedenk dat die toch niet voor mij bestemd is. Maar wel dus.
Als ik in dat kippenhokje geinstalleerd ben is het proberen de stress aan de kant te schuiven: ik houd al niet van vliegen en heb ooit gezegd dat ik in zoiets nooit ging vliegen. Cees zou een lachstuip krijgen als hij het zag.
Het braken was een beetje afgelopen, maar het gevoel dat mijn maag zich omkeert is weer vol aanwezig bij het opstijgen. Voor het uitzicht gebruik ik mijn telefoon en film een stuk mee, ik meen de Napstraumen te zien en even later Reine van boven. Dat blijkt later ook te kloppen.
Binnen een korte 25 minuten staan we weer aan de grond en ga ik de volgende ambulance in naar het hospitaal in Bodø. Dat was zeer snel, anders ruim 11 uur met een ambulance, vandaar dat daar meer gevlogen wordt.
Bodø vanuit het vliegtuig
In het ziekenhuis is de neuroloog er snel bij, wil weer een ruggeprik. Vertel haar dat dat bij mij zelden goed gaat en ik het niet meer wil, maar ze staat er op. Dan vraag ik om een anesthesist, die prikken een stuk beter dan de doorsnee neuroloog. Maar nee, eerst moet en zal ze het zelf proberen. Prik...zit er totaal naast. Prik, zit op het bot. Prik....en dat doet zo gemeen zeer dat ik brul dat die naald er NU uit moet. Pruttel...NU! En dan komt toch een anesthesist, en in een keer is het prik en zonder veel pijn zit het ding. Er blijken heel veel ontstekingscellen in het hersenvocht te zitten: een fikse ontsteking dus. In de loop van de opname daar ga ik van kamer naar kamer en erg veel beter gaat het niet. Ik blijk een aardig resistent virus te hebben. Dus nog meer medicijnen, tot lever en nieren beginnen te protesteren. Dan een maag/darm/leverspecialist erbij, een nefroloog (nierarts) en een infectioloog, naast de neuroloog. Met zijn vieren is dagelijks overleg, worden medicijnen dagelijks aangepast tot een goed evenwicht is gevonden. Omdat ik in Leknes al continu vreemde heftige geuren rook en dat niet verdwijnt, wordt een MRI gemaakt van de hersens. Daarna een EEG, er blijkt dat ik een vorm van epilepsie heb, dus ook daar nog weer medicatie voor, om te voorkomen dat ik een groot insult krijg. Omdat alle infuzen steeds sneuvelen krijg ik een lange lijn ingebracht op de OK, die kan 6 weken mee werd verteld. Afijn, na twee dagen zat het dicht en mocht ik weer opnieuw, dat waren de 6 weken dus. De tweede hield het een dag of tien uit.
Dan nog even jarig in het ziekenhuis, kapper kado van Cees (was ik ook wel aan toe) en zingende verpleging met noors vlaggetje :-)
Bloemetjes van Annet en Reinier, lang gestaan.
Na twee weken begint het te dringen: alles is geregeld door Eurocross, er komt een verpleegkundige overgevlogen die mij gaat begeleiden bij de terugvlucht. Cees is klaar met de Ellya en logeert in het hotel bij het ziekenhuis. En maandag is het dan zover: richting NL. Op het laatst moest er toch nog een dot medicijnen via het infuus naar binnen, duurde zolang dat iedereen het gevoel had dat we het vliegtuig niet gingen halen. Vervolgens naar beneden: de beloofde taxi is er niet, komt niet en de tijd begint nu wel heel krap te worden, Dan is het genoeg en wordt de eerste de beste taxi die niet voor ons is in beslag genomen en gaan we naar het vliegveld. Daar is het rechtdoor naar de gate en binnen een paar minuten zijn we aan boord. Pffff, ik ben kapot inmiddels. Op naar Oslo. Beetje dutten onderweg, maar liggen is er niet bij. In Oslo nog een heel gehannes omdat de boardingcards van ons niet aanwezig zijn en mogen we dus niet de lounge in. Uiteindelijk wordt ik in een hok geparkeerd en verdwijnen Cees en verpleegkundige. Na een kwartier begint het te dringen, ik moet naar het toilet. Help, Cees waar zitten jullie. Cees stormt de dame van de lounge voorbij en haalt me gelukkig net op tijd op, vervolgens brengt hij me terug maar gewoon in de lounge en blijft er ook. De verpleegkundige komt geagiteerd met alle boardingcards de lounge binnen omdat ze Cees niet kon vinden :-) Echt weer zo'n kunstje van Sam en Cees. Vier uur wachten, dan naar Amsterdam. Daar nog een ambulance en om 12 uur 's nachts rollen we het CWZ Nijmegen in. En daar begint het vervolg traject.
Amsterdam in zicht
Je kunt morgen wel naar huis, we stoppen de medicijnen voor de bloeddruk, je ligt in isolatie (gelukkig in eerste instantie, lig je alleen), je hoeft nu geen medicatie meer tegen het virus (sorry, maar daar ben ik het niet mee eens) en tien minuten later natuurlijk wel. De volgende ochtend kan ik gaan inpakken volgens de neuroloog, dat verbaasd me ten zeerste maar ik vind het al best. Vijf minuten voordat Cees binnenkomt gaat het feest niet door: ze hebben toch even contact gehad met de infectieloog en toch maar even het verslag van Noorwegen doorgenomen. En ik kan er nog heel veel meer over kwijt maar dat doe ik maar niet. Het komt er op neer: in Noorwegen was ik een stuk beter af.
Bij thuiskomst: heel veel kaartjes uit Noorwegen en Nederland.
Ik schrijf dit in maart 2025, inmiddels wel wat opgeknapt, maar nog steeds niet de oude. We doen het er maar mee. Inmiddels weer onderweg naar en in Noorwegen: Op naar de Ellya.
